«Սպիտակ բանակի» զինվոր Հակոբը 44 օր օգնություն է ցույց տվել վիրավորված մարտիկներին

Ապագա բժիշկ Հակոբ Ստամբոլցյանն Արցախյան 44-օրյա պատերազմին մասնակցելու համար կամավորագրվել է ու համալրել «Սպիտակ բանակի» շարքերը:

«Արմենպրես»-ը Հակոբի հետ զրուցել է նրա մանկության, դպրոցական տարիքում չարաճճի լինելու, ատամնաբույժից դիմածնոտային վիրաբույժ դառնալու ցանկության, Արցախյան 44-օրյա պատերազմին մասնակցելու և այլ հարցերի շուրջ:

22-ամյա Հակոբ Ստամբոլցյանը ծնունդով Շիրակի մարզի Ախուրյան համայնքից է։ Ընտանիքում 2 երեխա են՝ ինքն ու եղբայրը՝ Դավիթը, որն իրենից փոքր է։ Մայրն ուսուցչուհի է, իսկ հայրը՝ նկարիչ:

«Հորիցս ժառանգել եմ այդ տաղանդը, նաև հաճախել եմ նկարչական դպրոց: Նկարել եմ սիրողական մակարդակով, օգտագործել եմ և՛ մատիտ, և՛ յուղաներկ»,- նշեց Հակոբը:

Զորացրվել էր պատերազմը սկսվելուց 8 ամիս առաջ

Արցախում եղել է սեպտեմբերի 28-ին, սակայն իր համար ամենադաժան օրը սեպտեմբերի 27-ն է համարում, այդ ժամանակ իրեն շատ անզոր է զգացել։ Ասում է, որ երբ իմացել է պատերազմի լուրը, ամեն գնով փորձել է մեկնել մարտի դաշտ, սակայն քանի որ զորացրվելուց նույնիսկ մեկ տարի չէր անցել, իրեն թույլ չէին տալիս Արցախ գնալ։

«Սեպտեմեբերի 27-ին գնացել եմ Երևանի բոլոր զինկոմիսարիատները, բոլոր տեղերում մերժում էին՝ ասելով, որ Սահմանադրությամբ չի թույլատրվում, քանի որ մոտ 7-8 ամիս առաջ եմ զորացրվել։ Տարբեր տեղեր կամավորագրվել էի, ասում էին, որ կկանչեն, սակայն հասկանում էի, որ այդպես չի լինի։ Այդ ընթացքում կապի մեջ էի նաև ընկերներիս հետ, խոսել էի ծառայակից ընկերներիցս մեկի հետ, ով այժմ հոգևորական է դարձել և վերջերս էլ Գանձասարում ձեռնադրվել է որպես կուսակրոն քահանա, ու ասել եմ, որ գալիս եմ Արցախ։ Սեպտեմբերի 28-ին, վերջին հույսով, ընկերներիս հետ գնացի Վարդենիսի կայազորային հոսպիտալ, ներկայացրի իրավիճակն ու, քանի որ ինձ այնտեղ ճանաչում էին և տեսել էին մասնագիտական իմ հմտությունները՝ թույլ տվեցին, որպեսզի որպես բժիշկ լինեմ այնտեղ»,- պատմում է Հակոբը։

Անհրաժեշտության դեպքում գնացել են Քարվաճառի ու Մարտակերտի ուղղությամբ և բուժօգնություն ցույց տվել վիրավորներին։ Մինչև պատերազմի ավարտը Հակոբն ընկերների հետ կատարել են իրենց վերապահված առաքելությունը։

«Եղել են դեպքեր, երբ մեզ մոտ արդեն մահացած բերում էին այն տղաներին, ում, օրինակ՝ ճանաչել եմ, երբ ես արդեն մեկ և ավելի տարվա զինծառայող եմ եղել, իսկ իրենք՝ նորակոչիկ։ Ինչ խոսք, ցավոտ էր, դաժան օրեր ու տեսարաններ ենք ապրել այդ 44 օրվա ընթացքում։ Ամեն օր աղոթում էի, որպեսզի մահացած զինվորներին ու կամավորականներին տեղափոխող այն մեքենաներում, որ գալիս էին մեր հոսպիտալ, ծանոթներ չլինեն։ Հետո հասկանում էի՝ սիրտս ցավում էր բոլորի համար, հասկանում էինք, որ անզոր էինք որևէ բան փոխել»,- վերհիշում է Հակոբը։

Ասում է, որ այդ ընթացքում՝ տեսնելով այդ ամենը, հումորը շատ է օգնել, որպեսզի չխելագարվեն։ «Հիմնականում անօդաչու թռչող սարքերի հետ էին կապված։ Երբ տեսնում էինք, որ մեր ՀՕՊ-ի աշխատանքների շնորհիվ խոցվում էին ադրբեջանական ԱԹՍ-ները կամ վրիպում էին, այդ պահերին բոլորն անմիջապես դառնում էին ՀՕՊ էքսպերտներ (ծիծաղում է)»։

Նա ընդգծում է, որ պատերազմի ընթացքում, որքան էլ շատերը ցանկանում են հերոսություն անել, որպեսզի հիշվեն, բայց պետք է երբեք զգոնությունը չկորցնել ու անընդհատ փորձել սառը դատել։