«Երաժշտությունն իմ առաքելությունն է». Գոռ Սուջյան

Սերը պետք է միավորի բոլորիս՝ անկախ ազգությունից, կրոնից, մաշկի գույնից, ասում է հայ անվանի երաժիշտ, երգիչ Գոռ Սուջյանը։ NEWS.am STYLE-ը զրուցել է արտիստի հետ իր առաքելության, սիրո, հավատքի, երաժշտության եւ շատ այլ թեմաների մասին։



Իմիջի եւ արվեստի մասին

Ես միտումնավոր որեւէ կերպար չեմ ստեղծել, պարզապես սիրում եմ գլխարկներ եւ վառ գույնի գուլպաներ։ Ես գուլպաներ ունեմ Beatles-ի եւ Սարյանի կերպարներով, ուղղակի սիրում եմ այդ դետալները։ Վերջերս տղայիս հետ գնացի Սարյանի թանգարան ու նոր հայացք նետեցի աշխատանքներին, կրկին սիրահարվեցի նրա ստեղծագործություններին։



Ես սիրում եւ գնահատում եմ ճշմարտացիությունն արվեստում, եւ այս առումով ինձ շատ է դուր գալիս Դալին։ Չնայած այն հանգամանքին, որ նա ունի բազմաթիվ աբստրակտ ստեղծագործություններ, այնուամենայնիվ միշտ կարելի է հասկանալ, թե ինչ եւ ինչի մասին է նկարում, ինչ է պատկերված։ Ես սիրում եմ ճշմարտությունը արվեստում, եւ Դալիի մոտ հենց դա առկա է։

Խոսելով կերպարների մասին․ ինձ համար ամենագեղեցիկ կերպարն այն է, ինչ ստեղծել է բնությունը, այն, ինչ ստեղծել է Աստված։ Մարդը երբեք չի կարող գերազանցել դա, հետեւաբար ինձ համար ամենահզոր կերպարը բնությունն է, որի մեջ միշտ կա նոր բան բացահայտելու հնարավորություն։

Հանդիսատեսի եւ երգացանկի մասին



Մենք հանդիսատեսին չենք առանձնացնում՝ կախված վայրից, քաղաքից կամ հարթակից: Մենք միշտ փորձում ենք հանրությանը տալ լավագույնը։ Երգացանկն ընտրված է բավականին ինտուիտիվ եւ կախված չէ արտաքին գործոններից։

Project LA եւ «One Man Band»-երի մասին

Project LA-ը ստեղծել է Լեւոն Արեւշատյանը։ Գաղափարը մեր հայ եւ օտարազգի ճանաչված գրողներին դիմելն էր՝ իրենց ստեղծագործությունը երաժշտական ​​ձեւաչափով կատարելով։ Այս դեպքում ստեղծագործական նախագծին մասնակցում եմ բացառապես որպես կատարող, երաժշտությունն ու խոսքերը ընտրում է Լեւոն Արեւշատյանը։



Իսկ «One Man Band»-ում հանրությանը ներկայացնում եմ իմ սեփական ստեղծագործությունները, ինչպես նաեւ իմ մշակմամբ քավեր տարբերակները։ Փորձում եմ նոր բան ավելացնել, բայց պահպանել ներդաշնակությունը։ Ինձ դուր է գալիս, երբ նոր մոտեցմամբ ստեղծագործությունն անճանաչելի է դառնում։ Ես ուղղակի ավելացնում եմ իմ շեշտադրումները:

... Ընդհանրապես, քավերների հետ աշխատելն ավելի դժվար է, քան զրոյից սեփական ստեղծագործություն ստեղծելը, քանի որ հեղինակայինը քո անձնական էմոցիաներն են, դրանք զրոյից մարմնավորում ես երաժշտության մեջ։ Քավերների դեպքում մի փոքր այլ է. փորձում ես «մեջդ աղալ» կատարողի հույզերը, այն անցկացնել միջովդ եւ միայն դրանից հետո փորձում այդ ամենը համատեղել սեփական էմոցիաների հետ՝ նոր ու հետաքրքիր բան ստանալու համար: Այս մոտեցումը միշտ ավելի բարդ է, քան եթե ստեղծագործություն գրես զրոյից, թեեւ, իհարկե, միշտ ավելի հաճելի է։



Մյուս կողմից, հենց կրեատիվությունն է, որ կարող է օգնել մարդկանց՝ դառնալով յուրօրինակ թերապիա։ Նման իրավիճակներում դժվար է, բայց դուք հասկանում եք, որ շատերի համար դա կարեւոր է: Օրինակ, Project LA-ն ունի մի երգ, որը նվիրված է հերոս Ալենին, եւ սա շատ բան է նշանակում նրա մոր համար։ Մենք պարտավոր ենք դա անել, քանի որ այս պահին մենք ոչ թե ստեղծագործելու, այլ պարտքի մասին ենք մտածում։

Երաժշտական ​​մրցույթների հանդեպ հակակրանքի մասին

Ես իսկապես չեմ սիրում մրցույթներ, փառատոններ՝ այո։ Բայց մրցույթներ՝ ոչ, քանի որ որպես երաժիշտ չեմ հասկանում երաժշտության մեջ մրցակցության գաղափարը, որտեղ իսկությունը եւ անձնական նախասիրությունները առանցքային դեր են խաղում: Այլ երաժշտի դեմ ռինգում հանդես գալը, կարծես նա քո մրցակիցն է, ինձ տարօրինակ է թվում։ Երաժշտությունը ոչ մի բանի հարմարեցված չէ, այն ինքնին հետաքրքիր է իր յուրահատկությամբ։

Տաղանդ, թե՞ աշխատասիրություն

Տաղանդը պետք է զարգացնել։ Չեմ կարող ասել, որ չափից դուրս աշխատասեր եմ, բայց չեմ էլ ասի, որ ծույլ եմ։ Միշտ փորձում եմ չսահմանափակվել նրանով, ինչ արդեն ունեմ, նախատեսում եմ հետագայում եւս զարգանալ։

Համեստության եւ ունայնության պահերի մասին

Ոչ ոք չի կարող ասել, որ ես «աստղային հիվանդություն» ունեմ։ Ընդհանրապես «աստղ» բառն ընկալում եմ այլ համատեքստում, բառացիորեն՝ գիտակցելով, որ աստղերը ոչ թե մեզ են պատկանում, այլ բոլորին։ Կարծում եմ՝ դժվար է այս տեսակետով փառասեր լինել։ Երբ հասկանում ես, որ ծառայում ես, ծառա ես, այսինքն՝ քեզ տրվում է մի բան, որի օգնությամբ դու ծառայում ես մարդկանց եւ բարձր չես, քան մյուսները, ապա դա բացառում է փառասիրությունը։ Ես ծառայում եմ մարդկանց երաժշտության միջոցով։



…Ես սիրահարվեցի երաժշտությանը, երբ առաջին անգամ լսեցի Led Zeppelin-ի «Stairway to Heaven»-ը: Երաժշտությունն իմ առաքելությունն է։ Անհնար է հոգնել դրանից։ Իմ ընտանիքը․ ես երբեք չեմ հոգնում դրանից: Աշխատանքս այնպես է դասավորվում, որ մենք միշտ միասին ենք, տանը, իրար կողքի, ու իրարից չենք հոգնում։

Ինչ վերաբերում է գրքերին՝ դա Աստվածաշունչն է, որն ինձ երբեք չի հոգնեցնում եւ յուրաքանչյուր ընթերցմամբ ինձ թույլ է տալիս շատ նոր բաներ բացահայտել։ Թերեւս սա միակ գիրքն է, որն ժամանակից դուրս է: Դեռ մանկուց Քրիստոսը միշտ պատասխանել է այն հարցին, թե ով է իմ հերոսը, քանի որ նա եղել եւ է ինձ համար որպես հերոսի լավագույն օրինակը, իսկ Աստվածաշունչը պարզապես օգնում է ավելին իմանալ նրա մասին։

… Ինքդ քեզ ճանաչելը բավականին դժվար է: Մարդն իր համար սեփական հրահանգներ չունի, հաստատ չգիտի, թե ինչպես է ստեղծվել, կարող է միայն կռահել։ Ուստի միշտ ընթացքի մեջ մարդը գալիս է այն եզրակացության, որ ինքն իր մասին ինչ-որ բան չգիտեր։ Ես կարծում եմ, որ անհրաժեշտ է փորձել ճանաչել Արարչին, որպեսզի ավելի լավ ճանաչես ինքդ քեզ, նրա օգնությամբ սովորես քո մասին։ Դա հավատքի հարց է, ամեն մեկը մի բանի հավատում է, աթեիստն էլ է ինչ-որ բանի հավատում։



…Որպես երաժիշտ կարող եմ ասել, թե ինչու է երաժշտական ​​պրոդյուսերը շատ կարեւոր: Սա առանձին տաղանդ է, որի լրջությունն ու արժեքը ես չէի գիտակցում մինչեւ չսկսեցի աշխատել տաղանդավոր սեւամորթ պրոդյուսերի՝ Դանիել Պիերի հետ, որն աշխատել է Ռոբի Ուիլյամսի, Ջո Սթոունի եւ շատ այլ հայտնի կատարողների հետ։ Նրա հետ ալբոմ ստեղծեցինք։ Նա ինձ ավելի լավ տեսավ եւ լսեց, քան ես ինքս: Սա առանձին եւ առանձնահատուկ տաղանդ է, երբ հասկանում ես, որ ինչ-որ մեկը բացահայտում է այն, ինչ գուցե չես գտել քո մեջ: Նման պահերին սկսում ես հասկանալ, որ ինքդ քեզ բավարար չափով չես ճանաչում, որ մեկ ուրիշը կարող է քեզ ավելի լավ ճանաչել։ Ուստի ես հակված եմ հավատալու, որ մարդը հաջողության է հասնում միայն թիմում։

Նախասիրությունների մասին

Չեմ կարող ասել, որ ես սիրում եմ որեւէ կոնկրետ ժանր, եւ ես շնորհակալ եմ, որ դուք ինձ նույնպես չեք բնորոշում որեւէ կոնկրետ ժանրի կատարող: Ինչպես ասացիք, մարդն ինքնին ժանր է, իսկ ինձ համար կատարողն է այդպիսի ժանր։ Օրինակ՝ Սթինգն ինձ համար ժանր է, Սթիվի Ուանդերը ժանր է։ Ես նույնիսկ սիրելի գույն չունեմ: Բոլորն էլ իրենց ձեւով ինձ դուր են գալիս եւ գեղեցիկ են: Այդպես է նաեւ երաժշտության մեջ, արվեստագետները նման են գույների, երանգների, որոնք հետաքրքիր են իրենցով, ոչ թե համեմատության կամ հիերարխիայի մեջ: Ուստի չեմ սիրում եւ չեմ կարող ընդհանրացնել կամ առանձնացնել, ամեն մեկն անհատականություն է։

Եթե ​​ստիպված լինեիք ներկայանալ, ո՞ր կատեգորիաներում կանեիք դա:

Գործողությունների կատեգորիաներ (ծիծաղում է): Ես չեմ կարող գլոբալ եւ մանրամասն խոսել իմ մասին, ինձ շատ ավելի հարմար է, երբ ուրիշներն են խոսում իմ մասին: Բացի այդ, շրջապատը շատ ավելին է ասում մարդու մասին: Ավելի լավ է, եթե ստեղծագործություններդ խոսեն քո մասին։



Սերը գործողություն է

Սերը չափազանց խորն է եւ մեծ: Այն, ինչպես հավատը, տաղանդը, գեղեցկությունն ու երաժշտությունը, որոնց մասին մենք խոսում ենք, չունի հստակ սահմանում։ Եվ ես կարծում եմ, որ դա սիրո մեծ առավելությունն է, որ այն սահմանված չէ: Սերն ինձ համար գործողություն է: Սերը ոչ թե պետք է բացատրել, այլ դրսեւորել։ Գնահատելն այստեղ ամենալավ բառն է: Հաճախ մարդիկ հոգնում են միմյանցից եւ միայն բաժանվելուց հետո են սկսում գնահատել։ Այս արժեքը սերն է, որը միշտ պետք է լինի մեր մեջ, անհրաժեշտ է գնահատել բոլոր նրանց, ովքեր մեր կողքին են... Սերը պահանջում է ըմբռնում եւ կարեկցանք ուրիշի վշտի հանդեպ: Այն կարճատեւ հաճույքի փոխարեն հավիտենական միության կարիք ունի, այն պետք է միավորի բոլորիս՝ անկախ ազգությունից, կրոնից եւ մաշկի գույնից։

Լուսանկարները՝ Արսեն Սարգսյան