Այս գրառումից հետո շատերն են ինձ փնովելու, հայհոյելու, անիծելու, նզովելու, բայց… Երեկվանից այս միտքը տանջում է, սպանում… Վարդան Օհանյան
գիտակցված զո հում է կյանքը՝ հանուն հողի, հայրենիքի, հանուն ցեղի վաղվա օրվա: Զ ոհվում է և հերոսանում: Իհարկե, եղել են դեպքեր, երբ կյանքը հանուն հողի և հայրենիքի զո հելու պատրաստ հերոս զի նվորը գ երի է ընկել: Գ երեվա րվել է, երբ կռ վելն արդեն անհն ար է եղել,
պարպված է եղել վերջին փամփ ուշտը, արնաք ամ է եղել, գիտակցությունն է կոր ցրել, անսպասելի՝ շուրջկալի մեջ ընկել կամ… Երեկ գե րիների փոխանակում է եղել: Երեկ գե րեվար վածներին փոխել ենք հողի և հայրենիքի հետ: Ավելի ստույգ, փոխել ենք մեր հարյուրին մոտ գե րիներից
ընդամենը 15-ին՝ հողի և հայրենիքի հետ: Այն հողի և հայրենիքի, որ ճիշտ է՝ ստորագրությամբ արդեն հան ձնել էինք, սակայն դեռևս մեր վերահսկողության տակ էին՝ շնորհիվ ժամանակին և հատուկ տեղադրված ակա նների, որոնք, դեռ երկար տարիներ, կարող էին խոչն դոտել մեր հայրենիքի արևելյան սահմանների անվտա նգությանը սպա ռնացող թշն ամու առաջխաղացմանը: Իրական հերոսները, ում կարծիքը չենք էլ հարցրել, պետք է, որ դեմ լինեին նման փոխանակմանը. չէ՞ որ հերոսները, ոմանց մի մասը՝ կամավոր, մարտի էին ելել հանուն հողի, հանուն, ցեղի, հանուն զավակների վաղվա օրվա, հանուն հայրենիքի: Կռ վի կամավոր գնացողը գնում է հաղթելու, գնում է՝ մե ռնելու պատրաստ: Ասածս կհաստատի ցանկացած իրական զի նվոր: Խոստանում եմ, մեկնաբանություններին չեմ պատասխանի. ամեն մարդ իր կարծիքն ունի:
